Ο λατρεμένος

Εχτές ο λατρεμένος μου έτερος τζαι εγώ είχαμεν επέτειο.  Όι γάμου, συμβίωσης.  Πριν που 25 χρονάκια άφηκα τα ούλλα πίσω τζαι επήα στην Αγγλία να τον έβρω.  Είμαστε μαζί παραπάνω που τη μισή μας ζωή .Ήταν τολμηρή απόφαση. Ίσως η αθωότητα της ηλικίας, ίσως μια απογοήτευση που είχα περάσει, ίσως ο χωρισμός των γονιών μου τζαι η άσιημη κατάσταση στο σπίτι που με έσπρωχνε να φύω, είχαν το μερίδιο τους στο να μεν διστάσω καθόλου.  Σίγουρα πάντως το ένστικτο μου ελάλεν μου, τούτος ο άθρωπος εν ο άθρωπος σου.

Τελικά ήταν το καλύττερο πράμαν που έκαμα ποττέ μου.  Επεράσαμεν μαζί τόσα τζαι τόσα.  Είχαμεν χωρισμούς τζαι αρρώστιες δικών μας αθρώπων, θανάτους, οικονομικές δυσκολίες, αλλά εστηρίξαμεν ο ένας τον άλλον τζαι αντέξαμέν τα.  Επεράσαμεν τζαι πολλές χαρές.  Τζαι ήταν πιο γλυτζιές τούτες οι χαρές επειδή ήταν δίπλα μου το ετερούι μου.  Εκάμαμεν οικογένεια, τες θκυο μας κοράσες, τζαι εμεγαλώσαμεν τες όσο πιο σωστά εξέραμεν τζαι εμπορούσαμεν. 

 

Μεν φανταστείτε, εν τζαι ζούμεν μες το ροζ μας συννεφάκι. Νευριάζει με, τζαι νευριάζω τον συχνά, αλλά έχουμεν αποδεχτεί ο ένας τα ελαττώματα του άλλου. Για παράδειγμαν υστερεί λλίο στο δίπλωμα των σεντονιών (βλέπε ανάρτηση 25/9/12 - ναί τόσο άσχετη είμαι, εν τα κατάφερα να κάμω link), τζαι εγώ νευριάζω τον επειδή ... ε τέλος πάντων μάλλον θα τον νευριάζω με την τελειότηταν μου.

 

Τζαι τωρά, λλίον πριν τα 50 μας, οι κόρες μας αρκέψαν να παίρνουν η κάθε μια το δρόμο της, εμείναμεν πάλε οι θκυό μας τζαι εν θα τον άλλασσα με τίποτε.    Ένει το φιλούι μου, ο άντρας μου, ο σύμβουλός μου, το άλλο μου μισό.  Αγαπώ τον πολλά.  Ο Θεός να μας έσιει καλά να ζήσουμε μαζί άλλα 25 χρόνια, τζαι άκόμα πιο πολλά,  το ίδιον ευτυχισμένοι όσο είμασταν ως τωρά.