Η πασταρκά!

Απαναγία μου εντα πατσαρκάν έφαα εχτές.  Ακόμα είμαι σουζουλιασμένη.  Τζαι μουθκιασμένη.  Σίιλιες φορές καλλύττερα να ήταν αληθινός ο πάτσος παρά έτσι σκέδιον.  Εγώ ενόμιζα ότι είμασταν στην ίδιαν μερκάν με τούτο το πολλά κοντινό μου άτομο.  Είχα της τόσην εμπιστοσύνη, έλεα της τους προβληματισμούς μου.  Είχα της εμπιστοσύνη.  Λέω "είχα" γιατί εν είμαι σίουρη πιον.  Δηλαδή θέλω να πω, ακόμα τζαι αν η κουβέντα έννεν ακριβώς έτσι όπως μου την εμεταφέραν, γιατί να μεν μου το πει τζαι η ίδια ότι έγινεν τούτη η κουβέντα;  Μήπως έθελεν να μου το κρύψει.  Μήπως ένει όντως έτσι όπως μου το εμεταφέραν, τζαι όντως στο τέλος είπε "μεν της πεις ότι σου το είπα";

Τον τζαιρόν που επέρναν τζαι τζείνη τα δικά της, εγώ είμουν τζει που την διακριτική, μόνον άκουα τζαι ανησυχούσα για τζείνην.  Επίστευκα ότι τζαι τζείνη έτσι θα εσυμπεριφέρετουν στη θέση μου.  Πόσον ηλίθια είμαι δηλαδή; Τέλλεια χαζοβιόλα!  Τωρά που αντιστραφήκαν οι όροι ένει δυνατόν να εσυμπεριφέρτηκεν τόσον σκάρτα; 

Εν τζαι εννα αντέξω, εννα της πω κάτι.  Θέλω να ακούσω τι εννα μου πει.  Τζαι ό,τι τζαι να μου πει θέλω να δω τι εννα απαντήσει άμαν την ρωτήσω "καλά αφού έγινεν έτσι γιατί εν μου είπες ότι έκαμες έτσι κουβέντα;"  Σε τούτην την ερώτησην, όσο τζαι να προσπαθήσω να τη δικαιολογήσω (γιατί θέλω πολλά να της έβρω ελαφρυντικά) έν ηβρίσκω μια λογική απάντησην.  Γιατί εν μου το είπε; Α; γιατί; 

Αμάναμουμανούλλα μου, έντα απογοήτευση εν τούτη!!!! Έτο εζάωσεν το δειν μου, εττάττεψα πάλε τζαι θέλω νάβρω μιαν σκοτεινήν τρύπαν να πάω να μπηχτώ μέσα.