Τι να κάμω;

Πώς μπορείς να πείσεις την κόρη σου να μεν ξεχάσει τον εαυτό της;  Να μεν προσκολληθεί στο αγόρι της ολοκληρωτικά, χωρίς να ακουστείς αρνητική;  Πώς να της δώσεις να καταλάβει πόσο σημαντικό ένει να κρατήσει τζαι δικές της φιλίες όι μόνον δικές του.  Να κρατήσει ένα κομμάτι της προσωπικότητάς της άθικτο, να μεν χαθεί εντελώς στην καινούρια της ταυτότητα.  Εν τζαι φταίει ο ίδιος. Εν που μόνη της που το κάμνει.

Μακάρι να ένει τούτος ο άντρας της ζωής της.  Μακάρι να της έρτουν ούλλα όπως τα ονειρεύκεται.  Εγώ είμαι η πρώτη που το εύχουμαι.  Αλλά βλέπω μιαν έντονη τάση να θέλει αφήσει πίσω της ότι είσιεν πριν που έν έχουν να κάμουν μαζί του.  Τζαι θεωρώ το τούτον μεγάλο λάθος. Είμαι η μάνα της, ανησυχώ, να μεν το θίξω καθόλου το θέμα;

Αλλά τι σας ρωτώ;  Ήδη έθιξα το.  Τζαι εν επήεν καθόλου καλά η επιχείρηση: "Στοργική μανούλα εισηγείται".  Ήταν κάτι παραπάνω σαν "Αμανούλλα μου, άρκεψεν πάλε!"  τουλάχιστον τούτον είδα στην αντίδρασην της.  Τωρά εννα μου πείτε, πού πάεις κόρη μου ξηβράκωτη στα αγγούρκα! Πού ένει η διπλωματικότητα σου, πού ένει η λεπτότητά σου.  Αν με ρωτάς εμέναν, θεωρώ ότι είμουν τζει που την διπλωματική τζαι την λεπτή (πασιοκώλα λεπτή αλλά πάλε λεπτή στην προσέγγιση).  Τουλάχιστον επιστράτευσα όση διπλωματικότητα τζαι λεπτότηταν είχα διαθέσιμην, τζαι ακόμα λλίιην .  Αν όμως ρωτήσεις την κόρη μου, υποψιάζομαι ότι μπορεί ο χαρακτηρισμός "διπλωματική" να μεν ένει ο πρώτος που θα μου δώσει.

Η αλήθκεια ένει ότι που μωρό η μούττη του θκυόσμη.  Εν εδέχετουν ούτε την πιο καλοπροαίρετην παρατήρηση.  Τζαι επειδή ήταν μωρό που εν της άρεσκεν να ταράσσει τα νερά, εν ελάλεν τίποτε αλλά εκατέβαζεν τα μουτρούθκια της τζαι εκλύετουν στον εαυτό της.  Τζαι επειδή ξέρουμεν το τούτο, πάντα κάμνουμεν πρόβα τα λόγια μας πριν να της πούμε κάτι που μπορεί να μεν της αρέσει.

Η άλλη μου η κόρη, η μητσιά, εν που άλλον ανέκδοτο.  Τζείνης ότι θέλεις πε της, εν φακκά πεννιά.  Φτάνει που αποφάσισεν κάτι, να φακκάς τον κώλο σου πάνω τζαι χαμέ, εν της τζίζει τίποτε.  Προχωρά ακάθεκτη τζαι μες την τρελλή χαρά.

Εψές που λαλείτε με την μεγάλη κόρη, εθυμήθηκα τες εποχές που είχαμε δράματα αν της έλεα το πιο απλό πράμαν, όπως ας πούμεν, εν πάει αγάπη μου το φανελλάκι με τα κουνελλάκια και το παντελονάκι με τα ελεφαντάκια, τι θα έλεες αν φορούσαμεν κάτι άλλο!  Εγίνουμουν αυτομάτως public enemy number one!

Τζαι επανέρχομαι στο ερώτημα μου, επειδή επολλολόησα πάλε. Τι να κάμω;  Ή μάλλον τι άλλο να κάμω;  Ο λατρεμένος μου έτερος, σαν ο ψυχραιμότερος που τους θκυό μας, ή μάλλον ο μόνος ψύχραιμος που τους θκυό μας, θεωρεί ότι εν έσιει τίποτε άλλο να γίνει.  Έσιει τζαι τζείνος τες ίδιες αγωνίες με εμένα, αλλά πιστέφκει ότι πλέον εν θέμα δικό της.  Αν νιώσει ότι την προβληματίζει κάτι, ή θέλει βοήθεια σε κάτι ξέρει ότι είμαστε δίπλα της.  Ναι, απαντώ εγώ, ξέρει ότι είμαστε δίπλα της αλλά εννα έρτει που μόνη της να μας μιλήσει, τζαι αν μετανοιώσει αλλά ένει αργά; Ούφφφφου, αγωνίες, πολλές αγωνίες ρε παιδί μου.  Εν έπρεπεν να ξεγνιάζω όσον μεγαλώνουν;

 

Εσείς πώς το βλέπετε το θέμα;