Μανούλα μου, νάρτω για καφέ;

Εν μπορώ να βάλω σε λόγια τη χαρά που νοιώθει μια μάμμα όταν το μωρό της, που έννεν μωρό πιον τζαι  έσιει φύει που το σπίτι, αφιερώνει της έστω τζαι μισή ωρούαν κάθε λλίες μέρες.  Τζαι εν  πειράζει, αν επήρε της κόρης της λλίες εφτομάδες μέχρι να την βάλει μέσα στη ρουτίνα της.

Την έννοια του μωρού της έσιει την συνέχεια.  Εν καλά, τρώει σωστά, νοιώθει μοναξιά, νοιώθει ασφάλεια όπως ένοιωθε στο σπίτι το πατρικό, τζιαμέ που  εν υπήρχε περίπτωση να αφήσουν να της συμβεί οτιδήποτε; 

Τι ένει τούντο πράμαν που κάμνει μια γυναίκα να νοιάζεται για έναν άλλον άθρωπο πολλά παραπάνω από ότι νοιάζεται για τον ίδιο της τον εαυτό;   Που πρώτα εννα σταθεί μεταξύ του μωρού της τζαι του κινδύνου τζαι μετά εννα σκεφτεί αν θα κινδυνέψει η ίδια, που την στιγμή που ξέρει ότι εννα το φέρει στον κόσμο μέχρι τη στιγμή που εννα πεθάνει;  Που παρ' όλο που εννα την απογοητεύσει τζαι εννα την πληγώσει, εννα του βρίσκει πάντα ελαφρυντικά τζαι εννα συνεχίσει να το αγαπά το ίδιο δυνατά;  Που εννα κάμει τόση χαρά που έναν απλό μύνημα στο τηλέφωνο: "Μανούλα μου νάρτω ναμου κάμεις καφέ;"

Νάρτεις μωρό μου καλό!!   Νάρτεις, επειδή εγώ εν θέλω να σου αναστατώνω το πρόγραμμα σου, τζαι περιμένω να μου πεις εσύ πότε θέλεις να με δεις.  Νάρτεις να σε δω ότι είσαι καλά.  Τζαι αν δεν είσαι καλά, τζαι εν θέλεις να μου το πεις εγώ εννα το καταλάβω που τα μμάθκια σου.   Εννα σε περιμένω.

Πάντως τωρά που ξέρω πόση χαρά ένει για μια μάμα να της αφιερώνει λίγο χρόνο το παιδί της,  όταν μεγαλώσει, νοιώθω ήσυχη τζαι ικανοποιημένη που μπορούσα να βλέπω τη μάνα μου καθημερινά, τα τελευταία της χρόνια.