Έκλαψα.

Σήμερα εκατάφερα τζαι εκλαμουρίστικα πρωίν πρωίν τζαι μάλιστα στο γραφείο, μπροστά σε συναδέλφους.

Εν τζαι είχα έτσι πρόθεση, κάθε άλλο.  Ήρτα με σχετικά καλή διάθεση, έκαμα το φραπεδάκι μου, τζαι έκατσα στο γραφείο μου.  Σαν εκάθουμουν τζιαμέ, μάηντινκ μάι όουν μπίζινεςς άκουσα μια συνομιλία μεταξύ δύο συναδέλφων (εν τζαι ήταν κρυφή, εν μπροστά μου που εμιλούσαν) για μια κηδεία.  Εν άντεξα τζαι εδιέκοψα, πάντοτε με τακτ καθ' ότι είμαι μία κυρρρία, για να ρωτήσω για ποιαν κηδεία μιλούσαν. 

Εδώ πρέπει να σας πω ότι ο ένας εκ των δύο συναδέλφων ένει παιδί αγνοούμενου.  Ήταν βρεφούιν όμως τότε. Εν τον θυμάται τον παπάν του. Σίιλια μπράβο όμως στη μάνα του γιατί εμεγάλωσεν τον σωστά.  Ένει χρυσό παιδί, το πιο ακκομπλεξάριστον άτομο που ξέρω, με μιαν χρυσή καρδιά, τίμιος, με φιλότιμο, αγαπώ τον πολλά. 

Έλεεν μας που λαλείτε, ότι ήβραν τον παπάν του, ειδοποιήσαν τον, επήεν με τη μάνα του, είδαν τα κόκκαλα που τους επαρουσιάσαν, εχαϊδέψαν τα (έτο άρκεψα τζαι κλαμουρίζουμαι πάλε).  Ηξέραν ότι ήταν σκοτωμένος γιατί τους το είχαν πει.  Επεριέγραψεν μας τζαι τη σκηνή του φόνου.  Είχαν μαζέψει κάμποσους άμαχους άντρες, μεταξύ τους γέρους τζαι έφηβους.  Εβάλλαν τους 4 - 4 μέσα σε ένα σπίτι τζαι επαίζαν τους.  Ένας 15χρονος εβούρησεν να φύει τζαι πίσω του εβούρησεν τζαι ο θείος του.  Επαίξαν τους τζαι τους θκυό, αλλά ο μιτσής εν επέθανε τζαι ο θείος του έππεσεν που πάνω του.  Έτσι ο μιτσής εκατάφερεν τζαι έφυεν τζαι εξιστόρησεν τους τι είδε τζαι ποιους εσκοτώσαν.  Εκατάφεραν τζείνην την μέρα, η γιαγιά τζαι ο παππούς του συναδέλφου μου, τζαι εστραφήκαν πίσω, ήβραν τους σκοτωμένους τζαι εθάψαν τους  όπως - όπως.  Εν σε τζείνο το σημείο που τους ήβραν τωρά. 

Άκουα τον τζαι έκλαια όπως το μωρό.  Τζείνος ήταν ψύχραιμος τζαι έλεεν μου μάλιστα "μεν κλαίεις κόρη". Μα φαντάζεστε την σκηνή;  Φαντάζεστε τι σκηνές εκτελήχθησαν τζείνον τον τζαιρό;  Τι επεράσαν όσοι τα έζησαν τζαι όσοι επηρεαστήκαν;  Τι επέρασεν τούτος ο λαός, Θεέ μου, τζαι τι περνά ακόμα!  Συνεχίζει όμως τζαι υπάρχει τζαι προχωρά.  Ο Θεός να μας βοηθήσει.