Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Έκλαψα.

Σήμερα εκατάφερα τζαι εκλαμουρίστικα πρωίν πρωίν τζαι μάλιστα στο γραφείο, μπροστά σε συναδέλφους.

Εν τζαι είχα έτσι πρόθεση, κάθε άλλο.  Ήρτα με σχετικά καλή διάθεση, έκαμα το φραπεδάκι μου, τζαι έκατσα στο γραφείο μου.  Σαν εκάθουμουν τζιαμέ, μάηντινκ μάι όουν μπίζινεςς άκουσα μια συνομιλία μεταξύ δύο συναδέλφων (εν τζαι ήταν κρυφή, εν μπροστά μου που εμιλούσαν) για μια κηδεία.  Εν άντεξα τζαι εδιέκοψα, πάντοτε με τακτ καθ' ότι είμαι μία κυρρρία, για να ρωτήσω για ποιαν κηδεία μιλούσαν. 

Εδώ πρέπει να σας πω ότι ο ένας εκ των δύο συναδέλφων ένει παιδί αγνοούμενου.  Ήταν βρεφούιν όμως τότε. Εν τον θυμάται τον παπάν του. Σίιλια μπράβο όμως στη μάνα του γιατί εμεγάλωσεν τον σωστά.  Ένει χρυσό παιδί, το πιο ακκομπλεξάριστον άτομο που ξέρω, με μιαν χρυσή καρδιά, τίμιος, με φιλότιμο, αγαπώ τον πολλά. 

Έλεεν μας που λαλείτε, ότι ήβραν τον παπάν του, ειδοποιήσαν τον, επήεν με τη μάνα του, είδαν τα κόκκαλα που τους επαρουσιάσαν, εχαϊδέψαν τα (έτο άρκεψα τζαι κλαμουρίζουμαι πάλε).  Ηξέραν ότι ήταν σκοτωμένος γιατί τους το είχαν πει.  Επεριέγραψεν μας τζαι τη σκηνή του φόνου.  Είχαν μαζέψει κάμποσους άμαχους άντρες, μεταξύ τους γέρους τζαι έφηβους.  Εβάλλαν τους 4 - 4 μέσα σε ένα σπίτι τζαι επαίζαν τους.  Ένας 15χρονος εβούρησεν να φύει τζαι πίσω του εβούρησεν τζαι ο θείος του.  Επαίξαν τους τζαι τους θκυό, αλλά ο μιτσής εν επέθανε τζαι ο θείος του έππεσεν που πάνω του.  Έτσι ο μιτσής εκατάφερεν τζαι έφυεν τζαι εξιστόρησεν τους τι είδε τζαι ποιους εσκοτώσαν.  Εκατάφεραν τζείνην την μέρα, η γιαγιά τζαι ο παππούς του συναδέλφου μου, τζαι εστραφήκαν πίσω, ήβραν τους σκοτωμένους τζαι εθάψαν τους  όπως - όπως.  Εν σε τζείνο το σημείο που τους ήβραν τωρά. 

Άκουα τον τζαι έκλαια όπως το μωρό.  Τζείνος ήταν ψύχραιμος τζαι έλεεν μου μάλιστα "μεν κλαίεις κόρη". Μα φαντάζεστε την σκηνή;  Φαντάζεστε τι σκηνές εκτελήχθησαν τζείνον τον τζαιρό;  Τι επεράσαν όσοι τα έζησαν τζαι όσοι επηρεαστήκαν;  Τι επέρασεν τούτος ο λαός, Θεέ μου, τζαι τι περνά ακόμα!  Συνεχίζει όμως τζαι υπάρχει τζαι προχωρά.  Ο Θεός να μας βοηθήσει.





 

18 σχόλια:

  1. Τον θείο μου εξέραμε ότι τον εσκοτώσαν. Εν είχε βρεθεί/ταφεί όμως έτσι εμετριέτουν ως αγνοούμενος.
    Εξέραμεν πού επέθανε, πού ήταν, αλλά εν επηένναν να τους έβρουν. Στα πολλά χρόνια ήβραν τον, επήεν η γιαγιά μου για ταυτοποίηση, και η μάμμα μου και οι θείοι μου, έγινε το match, και γκες γουότ.....εξαναχάσαν τον.
    Εν επεράσμε απλά πολλά, εν έχουμεν καν την συνείδηση να προσέχουμε τούτα τα θέματα 10-20-30 φορές παραπάνω. Αλλά όι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι μαρτύριο, τζαι πόσον δίκαιο έσιεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επιβεβαιώνω την τρίτη παράγραφο. Και γω αγαπώ τον πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  4. Τελευταίως εδιάβασα άπειρες περιπτώσεις τέθκοιες που την εισβολή τζιαι που το 1955-59... Θκιαβάζω τα τζιαι κλαίω επίσης. Ακόμα υπάρχουν ανάμεσά μας πολλοί που τζείνους που εζήσαν τούτα ούλλα τα πράματα, εν τζιαι μιλούμε για προ Χριστού, όπως αισθάνονται πολλοί!! Τζιαι πελλανίσκω: εζήσαν έτσι πράματα τζιαι σήμερα εν... κκουλ τζιαι "κύριοι" τζιαι χαριεντίζουνται;;;(προφανώς έχω συγκεκριμένες περιπτώσεις υπόψη) Έπρεπε να κλαιν ούλλη μέρα.

    Η τελευταία παράγραφος εν τέλεια δική μου. Διαφωνώ μόνο στο "Συνεχίζει όμως τζαι υπάρχει τζαι προχωρά". Με προχωρά με λαώννεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μεν μου τα χαλάς τωρά. Προχωρά καλό τι κάμνει; Τζαι ο λαός μας έννεν μόνον τούτοι οι άχρηστοι που μας εφάαν τζαι εξικοκκαλήσαν μας. Είμαστεν τζαι ούλλοι εμείς, τζαι ούλλοι τούτοι που λαλείς εσύ, που υπέφεραν τζαι υποφέρουν αλλά στέκουν όρθιοι τζαι αγωνίζουνται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. είναι λάθος να πιστεύουμε ότι επειδή πέρασαν χρόνια ότι οι πληγές έχουν κλείσει. όσος χρόνος και να περάσει θα είναι εκεί. και οι σκοτωμοί και οι αγνοούμενοι και η προσφυγια. καταλαβαίνω το ότι η ζωή προχωρεί, δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω αυτούς που προσποιούνται πως δεν υπήρξαν ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΄Ετσι ένει. Οι πληγές μας ένει ακόμα ανοιχτές, τζαι όσο προσπαθούμεν να τες αγνοήσουμεν τόσο αιμοραγούν τζαι μας ενοχλούν.

      Διαγραφή
  7. Καρτερούμεν τζι εμείς να μας δώκουν την κασιούν με τα κόκκαλα του θείου μου να τα θάψουμεν να πνάσει τζι η ψυσιή του τζυρού του που επέθανεν δίχα να βρεθεί ο γιός του. Είπαν μας τζι εμάς ιστορίες τζαι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες άτομα που ήταν μαζί του τζαι εκαταφέραν τζι εγλυτώσαν ως δια θαύματος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ εν είμαι πρόσφυγας, ούτε έχασα κάποιον δικό μου. Υποφέρω όμως άμαν ακούω κάποιον δικό μου, (γιατί οι φίλοι μου ένει δικοί μου άθρωποι) να μου εξιστορεί έτσι ιστορίες. Εν μπορώ να φανταστώ το μαρτύριο που παιρνούν τζαι επεράσαν οι ίδιες οι οικογένειές τους. Κουράγιο τζαι δύναμη Ινβικτούι μου. <3

      Διαγραφή
  8. οι παραπάνω έχουμε συγγενείς ή ξέρουμε ανθρώπους που έχουν αγνοούμενους. πάντα κλαμουρίζουν με τζι εμένα τούτες οι περιπτώσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, η Κύπρος εν μιτσιά τζαι εμείς λλίοι. Τζαι όπως είπεν τζαι η Μάνα πιο πάνω, οι πληγές μας ένει ακόμα ανοικτές!

      Διαγραφή
  9. καλησπερα εχετε ενα βραβειο απο εμενα. αν θελετεελατε να το παραλαβετε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. :-( Καρτερούμεν μέρα-νύχτα!
    Τραγικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ναι, ένει τραγικό, έτσι ένει η ιστορία μας, δυστυχώς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή