Σκέψου το, γίνεται!

Αν μου ελαλούσαν πέρσι έτσι τζαιρόν ότι ήταν να τα καταφέρω να χάσω 20 κιλά (20 κιλά και 400 γραμμάρια για να είμαστεν τζαι ακριβείς) σε έξι μήνες, ήταν να τους φκάλω πελλούς.  Τζαι όμως πολυαγαπημένοι μου συνμπλόκερς.  Εκατάφερα τα!   Πώς;  Με πολλή προσπάθειαν! Γιατί; Ή μάλλον γιατί τωρά τζαι όι πριν; Εν έχω ιδέαν.  Κάτι έκαμε κλικ μέσα στο φτωχό τζαι κατασυγχυσμένο μου μυαλουδάκι.  Είχα φτάσει φυσικά τζαι σε .. ανεμοδαρμένα ύψη όσον αφορά τα κιλά μου, εν επήεννεν άλλον, τζαι κάτι έπρεπεν να γίνει.  Τζαι έγινεν!

 Έψαξα το λλίον πιο βαθκιά το θέμα, εθκιάβασα τζαι θκυο τρία πράματα πάνω στη διατροφή τζαι τον μεταβολισμό τζαι εκατάφερα να επιβληθώ στη λαιμαργία μου.  Εγώ, που με έκμανεν ότι έθελεν, η πουτάνα η λαιμαργία μου, για τόσα χρόνια.  Μπορώ λοιπόν να σας διαβεβαιώσω ότι εν έγυρα να πεθάνω επειδή εν τρώω μακαρονούθκια με κρέμες τζαι τυρκά λυωμένα που πάνω (γιαμ!) τζαι ψούμους τζαι πατάτες τζαι γλυκίσματα τζαι σιοκολάτες τζαι τόσα άλλα.  (Έτσι για να μεν αναρωθκιέστε, έκοψα σχεδόν τέλεια τους υδατάνθρακες τζαι ούλλα τα γνωστά απαγορευμένα δηλαδή γλυκίσματα, λυπαρά κλπ). Έτυχεν μάλιστα να τα ετοιμάσω τούτα ούλλα για άλλους τζαι εγώ να τα καταφέρω να συγκρατηθώ.  Τούτον τζιαν ένει απίστευτον!  Τζαι ούτε έπαθα τίποτε που σηκωνούμαστεν που τες 6 κάθε πρωί με τον λατρεμμένον μου για να περπατήσουμεν μισήν ώρα πριν τη δουλειά.

 

Τελικά, αγαπητοί μου, εν έχω καμιάν αμφιβολία πιον ότι η δύναμη του μυαλού ένει απίστευτη.  Γιατί ούλλα εν που τζιαμέ που ξεκινούν.  Αντί να βουρώ που διαιτολόγον σε διαιτολόγον τόσα χρόνια, να μου λαλούν τα αυτονόητα τζαι να μεν καταφέρνω τίποτε, εν σε ψυχολόγους τζαι ψυχίατρους που έπρεπεν να πάω, μιαν τζαι έξω.  Στο τέλος, έγινα εγώ ψυχολόγος του εαυτού μου τζαι έπνασα!

 

Τωρά έμεινεν μου να χάσω τα τελευταία καμιάν δεκαρκάν κιλά (ψίχουλα δηλαδή) τζαι να πείσω την ξεροτζέφαλην μου την κκελέν ότι εν έιμαι τόσο πασιά πιον όσο με θυμάται, γιατί εν τζείνη η εικόνα που μου έμεινεν.

 

Έχω, που λαλείτε, να σας πω ότι εν καλά που λαλούσειν οι παμπακοβίλλιες (με το μπαρδόν) οι εγγλέζοι ότι "nothin tastes as good and being slim feels".  Παρ' όλον που κάθε άλλον παρά slim είμαι,  όντως το πόσον ωραία νοιώθει το πλάσμαν άμαν καταφέρει έναν τέθκιον στόχον εν περιγράφεται.  Εκτός που το ότι φεύκουν κάτι πονούθκια που τη μέση, που τα γόνατα τζαι ξέρω γιω κουέντες, νιώθεις ε σένς οφ ατζίβμεντ ρε κουμπάρε, μεν αρωτήσεις! Άσε που τζαι οι άλλοι αντιμετωπίζουν σε πιο φιλικά.  Ο δε λατρεμμένος μου, μάνα μου τον ρεεεε!!!! Αγάπησα τον τζιάλλον τωρά, γιατί εσυνειδητοποίησα ότι εν μου ελάλεν τίποτε τόσον τζαιρόν για να μεν με προσβάλει, (μάλλον έκεμνεν με τζαι ένοιωθα ωραία) αλλά κάμνει πολλή χαρά τωρά που με βλέπει να παστινήσκω. Τζαι πάλε εν μου είπεν ούτε τωρά ότι ήμουν πασιούρτα πριν.

 

Εσείς ενταμπου θέλετε τόσον πολλά να πετύχετε;  Βάρτε το στόχον σας τζαι βουρρρρ!  Αν το θέλετε αρκετά εννα τα καταφέρετε!  Σκεφτείτε το!  Εννα γενεί σιορ!